Wednesday 6 January 2016

Φεύγοντας μετανάστης

Η ζωή στην Αυστραλία
Ας ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή. Ο λόγος της δικής μου μετανάστευσης στην Αυστραλία, ήταν καθαρά λόγω γυναίκας. Γνωριστήκαμε, εδώ έμενε, εδώ έπρεπε να έρθω κι εγώ. Είναι πολύ δύσκολο να μείνει κάποιος από μια μεγαλούπολη όπως η Μελβούρνη, σε ένα μικρό μέρος σαν το Διδυμότειχο, κακά τα ψέματα! Ωστόσο, το αντίθετο είναι πιο πιθανό να συμβεί. Έχοντας πει τα παραπάνω, αυτό δε σημαίνει ότι αν δε γνώριζα τη γυναίκα μου και έτσι δε μετανάστευα στην Αυστραλία, αυτή τη στιγμή δε θα
ψαχνόμουν για να φύγω, ή ότι θα πέρναγα καλά εκεί στην Ελλάδα. Δεδομένης της κατάστασης εκεί, θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό που μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω κάτι σε μια άλλη χώρα και να ξεφύγω από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα εκατομμύρια Έλληνες.
Ωστόσο, η μετανάστευση δεν ήταν εύκολη. Όσοι το έπραξαν ξέρουν πολύ καλά τι εννοώ. Το πρώτο βήμα είναι και το πιο δύσκολο. Το βήμα του αποχωρισμού από την πατρίδα. Θυμάμαι το δικό μου
Η ζωή στην Αυστραλία
αντίο. Δεν μπορούσα και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι. Ο αδερφός μου δεν άντεξε ούτε και αυτός και ξέσπασε. Με αγκάλιασε και μου είπε να προσέχω. Ο πατέρας μου προσπαθούσε να παραμείνει χαμογελαστός. Ήξερα ότι πονούσε μέσα του και ότι κρατούσε το χαμόγελο για χάρη μου. Για να μη με στεναχωρεί. Γύρισα το βλέμμα στη μητέρα μου. Έτρεμε! Κρατούσε το βλέμα της χαμηλά. Σε κάποια στιγμή κατάφερε να ψελίσσει: "Άντε αγόρι μου. Να πας στην ευχή της Παναγίας. Να προσέχεις." Με πήραν τα δάκρυα. Την αγκάλιασα και μέσα στους λυγμούς μου κατάφερα να πω: "Να με συγχωρείς για όλα μου τα λάθη. Σου υπόσχομαι ότι θα τα διορθώσω. Σ' αγαπώ πολύ". Βγήκα έξω, μπήκα στο αυτοκίνητο και έφυγα χαιρετώντας τους. Οδήγησα για κάποια χιλιόμετρα. Όχι πολλά. Δεν άντεξα και έκανα στην άρκη, γιατί τα μάτια μου βούρκωναν και δεν μπορούσα να δω το δρόμο. Ξέσπασα σε κλάματα και αφού αρκετή ώρα μετά ηρέμησα, συνέχισα το δρόμο μου. Την επόμενη μέρα μίσησα και τα αεροδρόμια! Καταλαβαίνεις γιατί φυσικά. Είμαι σίγουρος πως έτσι και χειρότερες είναι οι ιστορίες του αποχωρισμού όσων μεταναστεύουν. Τους καταλαβαίνω απόλυτα. Δε νομίζω ότι θα τους καταλάβαινα αν δεν είχα την εμπειρία αυτή.
Ειδικά αυτοί που μετανάστευσαν σε χώρες όπως η Αυστραλία και η Αμερική τα πρόσφατα χρόνια, είχαν επιπλέον ένα ακόμα μεγάλο "εμπόδιο" να ξεπεράσουν. Τη νομική διαδικασία της μετανάστευσής τους. Δεν είναι το ίδιο με το να πας στη Γερμανία για παράδειγμα. Η Γερμανία είναι χώρα της Ε.Ε. και δεν απαιτούνται ιδιαίτερες χαρτούρες για να πας, για να βρεις δουλειά, για να παραμείνεις εκεί όσο καιρό θες κλπ. Στην Αυστραλία όμως, με το που θα έρθει κάποιος, το πρώτο πράγμα που θα γίνει μόλις βγει από το αεροπλάνο, είναι να τον σταματήσουν στο αεροδρόμιο, ώστε να ερωτηθεί για το σκοπό επίσκεψής του στη χώρα. Με τι είδους βίζα βρίσκεται εδώ, αν είναι τουριστική η βίζα του, για πόσο καιρό θα μείνει και που. Αν τους πει ότι είναι τουρίστας και θα μείνει σε ξενοδοχείο καλώς (αν και μπορεί να ψάξουν τις κρατήσεις που έχει κάνει). Αν τους πει ότι θα μείνει φιλοξενούμενος σε φίλο, θα πάρουν τηλέφωνο στο φίλο για να το διασταυρώσουν. 
Η ζωή στην Αυστραλία
Αν τώρα κάποιος έρθει στην αρχή με τουριστική και μετά κάνει αίτηση παραμονής εδώ λόγω γάμου του (όπως έκανα εγώ δηλαδή), υπάρχει μια τεράστια διαδικασία, που -εμένα τουλάχιστον- μου φάνηκε Γολγοθάς! Η ίδια διαδικασία, με μικρές παραλλαγές, ισχύει και για αυτούς που έχουν Αυστραλιανή υπηκοότητα αλλά όχι όμως και ο/η σύζυγος. Και έτσι θα πρέπει να υποβληθούν σε αυτό το Γολγοθά. Η διαδικασία όπως είπα είναι δύσκολη, μιας και δεν ξέρεις τι ακριβώς πρέπει να κάνεις, γιατί όταν πας στο site μετανάστευσης της Αυστραλίας έχει ένα βουνό πληροφοριών που στο τέλος σε μπερδεύει ακόμα περισσότερο. Έτσι, πολλοί απευθύνονται σε δικηγόρους μετανάστευσης οι οποίοι δεν είναι ιδιαίτερα φτηνοί! Επιπρόσθετα, θα πρέπει να περιμένεις αρκετό χρονικό διάστημα για την έγκριση της παραμονής σου (αναλόγως της περίπτωσης πάντα).
Η ζωή στην Αυστραλία
Η εύρεση εργασίας είναι κάτι δύσκολο, μιας και οι περισσότεροι των μεταναστών δεν γνωρίζουν καλά τη γλώσσα, η οποία στέκεται ως το μεγαλύτερο εμπόδιο. Δεν μπορείς να συνεννοηθείς και σου δένονται χέρια και πόδια. Θέλεις να εκφραστείς μα δε σου βγαίνει. Απογοητεύεσαι και ο ίδιος όταν καταλαβαίνεις πως λόγο έλλειψης γλώσσας δε χωράς σε μια δουλειά. Κάτι άλλο που θα σε απογοητεύσει στην εύρεση εργασίας, είναι το γεγονός ότι είσαι...'Ελληνας! Σας φαίνεται παράξενο! Και όμως είναι αλήθεια. Δόξα να έχουν τα ΜΜΕ, ανά τον κόσμο που τροφοδότησαν όλη αυτή την αρνητική εικόνα για τους Έλληνες και τη χώρα μας. ΄Ότι δηλαδή οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και αυτή η αντιπαραγωγικότητά μας κατέστρεψε τη χώρα μας. Ακούγεται τόσο συχνά, που όλοι το πιστεύουν. Όταν θα ψάξεις για δουλειά λοιπόν στο εξωτερικό, είσαι καμμένος από χέρι. Πριν καν περάσεις την πόρτα του εργοστασίου. Είσαι στιγματισμένος με τη στάμπα του "τεμπέλη".  Δεν είναι ψέμα αν σου πω ότι το αφεντικό σου για πολύ καιρό θα σε κοιτάει με καχυποψία. Θα του πάρει πολύ καιρό επίσης να εκτιμήσει την εργατικότητά σου -αν φυσικά αντέξεις τόσο καιρό ώστε να του την αποδείξεις. Για να είμαι ειλικρινής ωστόσο, όταν κερδίσεις την εμπιστοσύνη του, όλα θα αλλάξουν μετά. Αν δεν είναι Έλληνας... Γιατί αν είναι Έλληνας το αφεντικό σου, λυπάμαι που θα στο πω φίλε μου, αλλά το πιο πιθανό είναι να σου βγάζει την ψυχή κάθε μέρα. 
Η ζωή στην Αυστραλία
Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι στην Αυστραλία ψάχνουν για δουλειά μέσω internet, θα αναγκαστεί να το κάνει και ο μετανάστης. Θα στείλεις πολλά e-mail σε διάφορες εταιρείες με το βιογραφικό σου, ώστε να τους πείσεις πως είσαι ο κατάλληλος υποψήφιος για τη δουλειά. Από πρώτο χέρι έμαθα πως αυτό το σύστημα δε δουλεύει για το μετανάστη. Τουλάχιστον όχι για αυτόν που ήρθε από μη-αγγλόφωνη χώρα. Με το που κοιτάνε το βιογραφικό σου, το πρώτο πράγμα που βλέπουν είναι το ονοματεπώνυμο. Αν γράφει George Papadopoulos... πάει κατ' ευθείαν στον κάλαθο των αχρήστων. 
Ανεξάρτητα από το που έχουμε μεταναστεύσει, έχουμε τουλάχιστον ένα κοινό. Τη νοσταλγία για την πατρίδα. Τον πρώτο καιρό ίσως να μη γίνει αισθητό σε μερικούς, αφού θα έχουν άλλους πονοκεφάλους, σχετικά με την αναζήτηση εργασίας και κατοικίας. Καθώς όμως θα περνούν οι μήνες και σιγά σιγά οι πονοκέφαλοι θα ηρεμούν, θα αρχίσουν να έχουν μια έντονη νοσταλγία για την
Η ζωή στην Αυστραλία
πατρίδα. Θυμάμαι ένα μήνα πριν φύγω, πήγα να χαιρετίσω το φίλο μου το Χρήστο στη Θεσσαλονίκη. Ο Χρήστος Γανδάς, ήταν τότε πρόξενος της Αυστραλίας στην Ελλάδα. Είχε ζήσει χρόνια στην Αυστραλία και γνώριζε από πρώτο χέρι τι εστί μετανάστευση. "Να μην αφήσεις τη νοσταλγία να σε κάνει να μετανιώσεις και να γυρίσεις πίσω. Συνήθως όλοι εκεί πάνω στον 5ο με 6ο μήνα αρχίζουν να νιώθουν αυτή τη νοσταλγία. Προσπάθησε να δεις τα πράγματα με τη λογική" ήταν η συμβουλή του. Αν και για μένα αυτό το χρονικό διάστημα των 5-6 μηνών ήρθε αρκετά χρόνια μετά, θυμάμαι το πρώτο βράδυ που έπεσα για ύπνο στην Αυστραλία. Μόλις ξάπλωσα, αμέσως μου ήρθαν σκέψεις. Ήταν εκείνη η ώρα που συνειδητοποίησα πως για άγνωστο χρονικό διάστημα δεν θα ξαναδώ τους δικούς μου, δεν θα ξαναδω τους φίλους μου, δεν θα ξαναοδηγήσω στους δρόμους που γνώριζα, δεν θα ξαναπάω στα καφέ που σύχναζα, δεν θα ξανακάνω πλάκα με φίλους. Κατάλαβα πως η διαδρομή από το Διδυμότειχο στο χωριό κάθε Κυριακή για να φάμε όλοι μαζί δεν θα ξαναγίνει. Πως ότι κουβέντες είχα αρκετά συχνά με αγαπημένα πρόσωπα, θα σωπάσουν. Κατάλαβα πως όλα όσα είχα συνηθίσει, αγαπήσει, πράξει, κάνει και ζήσει δεν θα υπάρχουν πια. Εκεί με πήραν τα κλάματα. Άσχημο το συναίσθημα! Αν δεν το ζήσεις, δεν θα το καταλάβεις.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις αν δεν τα ζήσεις. Δεν το θεωρώ κακό αυτό, μη με παρεξηγείς. Απλά έτσι έχουν τα πράγματα και ειλικρινά σου εύχομαι το καλύτερο για τη ζωή σου. Έστω και αν μπορεί και να γελάς με την αντίδρασή μου να με πάρουν τα κλάματα τόσες φορές. Εδώ έχω να σου πω, πως δε ντρέπομαι να κλάψω και πιστεύω ότι κάθε φορά που το κάνω μου θυμίζει ότι είμαι άνθρωπος. Εύχομαι όμως εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, να μη σου συμβεί και να μη μάθεις ποτέ πως είναι.

Φιλικά
Χριστόδουλος

1 comment:

  1. Ετσι ακριβως ειναι! Δυστυχως...ισως ζουμε μια λιγο ή περισσοτερο ανετη ζωη, ισως οχι ανετη αλλα λιγο πιο ασφαλη ισως... αλλά ειναι τοσες πολλές οι δυσκολιες που συναντας οταν φευγεις απο τον τοπο σου... ακυρωνεις οτι ηξερες μεχρι τωρα και ξεκινας απο το μηδεν να χτισεις ξανα τον εαυτο σου. Ειναι ισως διαφορετικα αν φυγεις απο Ολλανδια να πας Γερμανια, ή απο Ελλάδα να πας Ιταλια, γιατι οσο πιο κοντα οι χωρες τοσο περισσοτερα τα κοινα...

    ReplyDelete