Tuesday 12 January 2016

Μια μέρα, στην Πλατεία Συντάγματος

Τον Ιούλιο του 2015, μετά από 5 χρόνια μετανάστευσης στην Αυστραλία, επιτέλους, κατάφερα να πάω στην Ελλάδα για πρώτη φορά και να επισκεφτώ τους δικούς μου. Στο ταξίδι αυτό ήταν φυσικά και η γυναίκα μου. Μείναμε στην Αθήνα για δυο μέρες, με σκοπό όχι μόνο να δούμε φίλους και την πόλη, αλλά και να συνηθίσουμε στην αλλαγή διαφοράς της ώρας. Από την πρώτη στιγμή, κατάλαβα  ότι είχα ξεσυνηθίσει τελείως τη ζωή της Ελλάδας. Όχι ότι με βάρυνε η ζωή της Αθήνας, προς Θεού! Το αντίθετο
μάλιστα. Ένιωσα κατ' ευθείαν πως είμαι σπίτι μου, ασχέτως από το ότι μεγάλωσα σε χωριό. Είχα σχεδόν ξεχάσει πως είναι να ξυπνάς το πρωί και να πας για τυρόπιτα στο μαγαζί στη γωνία! Είχα ξεχάσει πως είναι να περπατάς στα στενά δρομάκια. Είχα ξεχάσει πως είναι η θέα του τροχονόμου, καθώς αυτός κατευθύνει την κίνηση! Σε εσάς μπορεί όλα αυτά να φαίνονται χαζομάρες και καθημερινότητα. Σε μένα όμως, ήταν αφύπνιση των παλιών, καλών αναμνήσεων. 
Στις δύο μας αυτές μέρες στην Αθήνα λοιπόν, βρεθήκαμε με μερικούς καλούς φίλους. Τη δεύτερη μέρα παραμονής μας, βρεθήκαμε με το φίλο Δημήτρη σε ένα καφέ στο Κωλονάκι (στο Da Capo νομίζω) και αφού χαιρετηθήκαμε, είπαμε να κάνουμε μια βόλτα με τα πόδια ως το Σύνταγμα και να
δούμε τους Ευζώνους. Εγώ δηλαδή, γιατί η γυναίκα μου ακόμα θυμόταν το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία και ήθελε να επισκεφτούμε το roof garden τους! Μετά την Πατριάρχου Ιωακείμ, περπατήσαμε λίγο πιο κάτω και μπήκαμε στη Λεοφώρο Βασιλίσσης Σοφίας. Τρομερή ζέστη, μα δε με ενοχλούσε καθόλου, μιας και τη λατρεύω! Τουλάχιστον όταν προέρχεται από τον Ελληνικό ήλιο, αφού στην Αυστραλία ο ήλιος είναι επικίνδυνος! Μόνο 10 λεπτά κάτω από αυτόν, είναι αρκετά για να πάθεις εγκαύματα αν δεν έχεις βάλει αντιηλιακό με δείκτη 30! 
Περάσαμε το φανάρι και πήγαμε στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια αντίκριζα το σύμβολο της Δημοκρατίας της χώρας μου. Μεγαλοπρεπές, φωτεινό με τον ήλιο να πέφτει στο μαρμάρινο τοίχο του Άγνωστου Στρατιώτη, ο οποίος με δυσκόλευε να κοιτάξω για μερικά δευτερόλεπτα! Πάνω από το κτίριο της Βουλής ένας καταγάλανος ουρανός έκανε την εικόνα
να μοιάζει "φτιαχτή"! Μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, δύο Εύζωνοι, ακίνητοι φρουροί της Δημοκρατίας δίπλα στις γαλαζόασπρες σκοπιές τους, περικυκλωμένοι από καμιά εικοσαριά τουρίστες που έβγαζαν φωτογραφίες μαζί τους. Πάντα θαύμαζα αυτή την απόλυτη συγκέντρωση των Ευζώνων στη σκοπιά τους. Απαγορεύεται να μιλήσουν, να κοιτάζουν δεξιά-αριστερά, να κουνηθούν. Πρέπει να αντέχουν τη ζέστη ή το κρύο, τον αέρα, τη βροχή, τα πάντα. Επίσης να αψηφούν τα αστεία και τις πλάκες που πολλές φορές τους κάνουν ορισμένοι. Είναι πολύ δύσκολο να μείνεις ακίνητος και ανέκφραστος σε όλα αυτά! Το θαύμαζα πάντα αυτό στους Ευζώνους! Μιας και λατρεύω τη φωτογραφία, δεν μπορούσα να αντισταθώ στην εικόνα και πλησίασα. 
Καθώς όμως πλησίασα πιο κοντά, διέκρινα τους τουρίστες να παίρνουν φωτογραφίες που δεν έμοιαζαν με αναμνηστικές. Οι στάσεις με τις οποίες οι περισσότεροι από αυτούς αποθανάτιζαν τους εαυτούς τους δίπλα στους Ευζώνους, ήταν ντροπιαστικές! Μερικοί είχαν τη φαεινή ιδέα να βγάζουν φωτογραφίες δίπλα στους Ευζώνους έχοντας το στόμα τους ανοιχτό και τη γλώσσα τους έξω, καθώς τους κοίταζαν. Άλλοι πάλι με το μεσαίο τους δάχτυλο υψωμένο προς αυτούς! Ο καλύτερος από
Ο ένας εκ των δύο Ευζώνων
αυτούς, απλά κράταγε ένα μπουκάλι με νερό δίπλα στο πρόσωπό τους ή κάποιο σακουλάκι με πατατάκια μπροστά από τους Ευζώνους και γελώντας με σαχλό τρόπο. Υπήρχε κάποιος υπεύθυνος από την Προεδρική Φρουρά εκεί, αλλά δεν μπορούσε να κάνει και πολλά. Τον άκουγα συνεχώς να κάνει παρατηρήσεις ο άνθρωπος. Δεν εννοούσαν να καταλάβουν όμως! Θόλωσα! Έβλεπα το σύμβολο της Δημοκρατίας μου και της λεβεντιάς της χώρας μου να ξευτελίζεται μπροστά στα μάτια μου! Υπήκοοι του "πολιτισμένου" κόσμου, το γελοιοποιούσαν! Όλοι τους μιλούσαν Αγγλική γλώσσα, αλλά δεν επικεντρώθηκα καν στην προφορά τους ώστε να καταλάβω από ποιες χώρες ήταν. Δε με ένοιαζε κιόλας. Αυτό που με ένοιαζε, ήταν αυτό που γινόταν. Το ότι κάποιοι, χρησιμοποιούσαν τη δική μου ιστορία, για να κάνουν το κέφι τους. Για να γελάσουν. Για να γίνει η μέρα τους. Ένοιωσα να έχουν πάρει την ιστορία μας και αφού έπαιξαν μαζί της, την πέταξαν κάτω σαν κουρέλι και γελούσαν με αυτή. Και μετά θα πήγαιναν παρακάτω να γελάσουν και με άλλα πράγματα προφανώς! Η ιστορία μου, είχε γίνει ένα ασήμαντο πράγμα που ήταν εκεί, απλώς για να φτιάξει τη μέρα του "πολιτισμένου" τουρίστα! Του
Ο δεύτερος εκ των δύο Ευζώνων
τουρίστα που με την ίδια ευκολία με αποκαλεί τεμπέλη και φοροφυγά! Αυτού που ανήκει στην Ευρώπη, της οποίας τα σύνορα παραβιάζονται κάθε μέρα (από τον Ελληνικό εναέριο χώρο), αλλά δεν τον νοιάζει και πολύ και δίνει χρήματα στον παραβάτη αυτών (βλέπε Τουρκία) για να "αντιμετωπίσει" την λαθρομετανάστευση! Των "πολιτισμένων" τουριστών, των οποίων οι χώρες ξανά και ξανά στο πέρασμα των τελευταίων δύο αιώνων, χτυπούσαν φιλικά αυτό τον Έυζωνο στην πλάτη όταν τον ήθελαν να πολεμήσει στο πλευρό τους. Αλλά τον παραμέριζαν με εξαιρετικό χλευασμό όταν κέρδιζαν τον πόλεμο. Και δε σταματούσαν εκεί, αλλά φρόντιζαν να τον πατήσουν και κάτω για ευχαριστώ. Αυτόν, τον αλήτη τον Εύζωνο!
Όλες αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου και μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι! Ήθελα να ουρλιάξω και να σηκώσω τις γροθιές μου και να τους διαλύσω! Μόνο μίσος μου έβγαινε εκείνη τη στιγμή. Μετά σκέφτηκα τα πρωτοσέλιδα των Ελληνικών εφημερίδων την επόμενη μέρα: "Εθνική ντροπή! Έλληνας γρονθοκοπεί αθώους τουρίστες στο κέντρο της Αθήνας". Εκεί μπήκε η λογική στη μέση. Δεν θα άλλαζα, ούτε και θα κατάφερνα τίποτα. Το αντίθετο μάλιστα. Ηρέμησα, κοίταξα τους Ευζώνους και προχώρησα προς το μέρος του ενός. Καθώς τον κοίταξα του είπα με σταθερή φωνή: "Να είσαι περήφανος που είσαι Έλληνας. Μη δίνεις σημασία σε αυτούς τους ηλίθιους. Αυτοί ούτε ξέρουν και ούτε πρόκειται να μάθουν τι σημαίνει να είναι κανείς Έλληνας. Να είσαι περήφανος που είσαι Έλληνας και να μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σε πείσει για το αντίθετο". Προχώρησα και στον άλλο Εύζωνο και του είπα ακριβώς τα ίδια λόγια. Ένιωσα δέος εκείνη τη στιγμή που τους μιλούσα! Ένιωσα πως μιλούσα με όλη την Ελλάδα! Αυτοί, ανέκφραστοι όπως πάντα και με βλέμα αγέρωχο! Καμιά κίνηση, κανένα νεύμα. Είμαι σίγουρος πως με άκουσαν όμως.
Η γυναίκα μου δε γνωρίζει Ελληνικά και έτσι δεν είχε ιδέα τι τους έλεγα. Από τη γλώσσα του σώματός μου όμως, κατάλαβε ότι ήταν κάτι σημαντικό και μια ιδιαίτερη στιγμή για μένα! Έτσι, όλη αυτή την ώρα επέλεξε να είναι κάπου πιο πίσω και να βλέπει. Αφού τράβηξα φωτογραφίες τους,
έφυγα προς τη γωνία της πλατείας, κοντά στο άγαλμα του Ελευθερίου Βενιζέλου. Είχε ένα πλατύσκαλο εκεί. Έκατσα κάτω. Ένιωσα τα πόδια μου να είναι αδύναμα. Έβαλα τους αγκώνες μου στα γόνατα και έβαλα το πρόσωπό μου στις παλάμες μου. Σκέφτηκα όλα όσα είχα πει πριν και όλα όσα σκεφτόμουν πιο πριν τα πω. Ανακατεύτηκαν τα συναισθήματα μέσα μου. Ο θυμός, η περηφάνια, το δίκιο, το άδικο, όλα! Θυμήθηκα πως ο λόγος που το σύμβολο της Δημοκρατίας και των αγώνων της χώρας μου είχε καταντήσει γελοτοποιός του κάθε ανίδεου, ωφειλόταν στους πολιτικούς των τελευταίων 40 ετών. Πως τόλμησαν αυτά τα καθάρματα να ξεχάσουν την ιστορία της χώρας μου; Πως τόλμησαν να επιτρέψουν να γίνουν όλα αυτά στη χώρα μου; Με τι δικαίωμα; Πως ξέχασαν τους αγώνες και το αίμα τόσων Ελλήνων ανά τους αιώνες; Έκλαψα. Η γυναίκα μου ηρθε κοντά μου να με παρηγορήσει. Αυτό στάθηκε αδύνατο βέβαια. Αφού ηρέμησα, φύγαμε. Δεν ξέρω αν οι Εύζωνοι εκείνη τη μέρα θυμούνται αυτό που τους είπα. Πολύ θα το ήθελα φυσικά. Μα να το θυμούνται για πάντα και να το μεταφέρουν και σε άλλους. Να μάθει όλος ο κόσμος τι εστί να είσαι Έλληνας! 

No comments:

Post a Comment